| Qur’an | Taurat |
| (Hud) Sûret 11: 25-48 سوێند به‌خوا به‌ڕاستی ئێمه نوحمان نارد بۆ لای قه‌وم و خزمه‌کانی، (پێی وتن) بێگومان من بۆ ئێوه داچڵه‌کێنه‌رێکی ئاشکرام (ئه‌گه‌ر له فه‌رمانی خوا ده‌رچن تووشی سزا ده‌بن، خۆ ئێوه باش من ده‌ناسن). که جگه له خوا (که‌س و هیچی تر) نه‌په‌رستن، چونکه من به‌ڕاستی ده‌ترسم سزای ڕۆژێکی به‌ئێش یه‌خه‌تان پێ بگرێت (هه‌مووتان له‌ناو بچن). جا ئه‌و ده‌سته ده‌سه‌ڵاتداره‌ی که بێ باوه‌ڕ بوون له هۆزی نوح وتیان: ئێمه تۆ ته‌نها وه‌ك یه‌کێك له خۆمان ده‌بینین و نابینین ئه‌وانه‌ی شوێنی تۆ که‌وتوون جگه له‌وانه‌ی که هه‌ژارو داماوه‌کانمانن و دووربین نین و ژیریان که‌‌مه و ساده‌ن، هه‌روه‌ها نابینین ئێوه هیچ شتێکی زیاترتان به‌سه‌ر ئێمه‌دا هه‌بێت، به‌ڵکو ئێمه وا گومان ده‌به‌ین ئێوه درۆزنن. نوح وتی: ئه‌ی خزمه‌کانم هه‌واڵم بده‌نێ: ئه‌گه‌ر من له‌سه‌ر ڕێگه‌و به‌رنامه‌یه‌کی ڕاست و دروستبم له‌لایه‌ن په‌روه‌ردگارمه‌وه و خێرو چاکه‌و به‌زه‌یی خۆی پێ به‌خشیبم له‌لایه‌ن خۆیه‌وه، ئینجا ئه‌مانه له ئێوه ساراوه‌ته‌وه و نایبینن؟! ئایا به‌زۆر ئیمان له دڵتاندا دروست بکه‌ین و بتانخه‌ینه سه‌ر ئه‌م ڕێگه‌یه، له‌کاتێکدا ئێوه لێی بێزارن و خوازیاری نین؟!! ئه‌ی خزمه‌کانم (خۆ من) له بری ئه‌م بانگه‌واز و ئامۆژگاریانه‌م داوای هیچ ماڵ و خه‌رجیتان لێناکه‌م، کرێ و پاداشتم ته‌نها لای خوایه، من هه‌رگیز ئه‌وانه‌ی بڕوایان هێناوه له خۆم دوور ناخه‌مه‌وه و ده‌ریان ناکه‌م، چونکه بێگومان ئه‌وان ئه‌گهن به‌خوای خۆیان، حیسابیان لای خوایه، به‌ڵام به‌ڕاستی من ئێوه ئه‌بینم هۆزێکن خۆتان گێل و نه‌فام ده‌که‌ن (به‌وه‌ی به که‌م سه‌یری ئیمانداوانی ده‌وری من ده‌که‌ن له‌به‌ر بێ که‌سی و هه‌ژاریان). ئه‌ی خزمه‌کانم کێ ئه‌توانێت یارمه‌تیم بدات به‌رامبه‌ر خوای گه‌وره (له سزای خوا بمپارێزێت) ئه‌گه‌ر ئه‌و ئیماندارو دۆستانه‌ی خوا ده‌ربکه‌م و له خۆمیان دوور بخه‌مه‌وه و ئایا بیرناکه‌ناوه (که شتی وا ناشێت و دروست نیه بۆ که‌سێك خواناس بێت)؟ خۆ من پێتان ناڵێم گه‌نجینه‌کانی خوا لای منه و من شتی نادیارو غه‌یبیش نازانم، ناشڵێم به‌ڕاستی من فریشته‌م، هه‌روه‌ها ناڵێم به‌و ئیماندارانه‌ی له‌به‌ر چاوی ئێوه که‌م نرخن، خوا گه‌وره هه‌رگیز خێریان به‌سه‌ردا نارژێنێت، خوا خۆی ئاگاداره به‌وه‌ی له ده‌روونیاندا هه‌یه، بێگومان من ئه‌و کاته (ئه‌گه‌ر وابکه‌م) له سته‌مکارانم. (خه‌ڵکه‌که) وتیان: ئه‌ی نوح به‌ڕاستی زۆر له‌سه‌ری چوویت و زیاد له پێویست به‌ربه‌ره‌کانی و شه‌ڕه قسه‌ت له‌گه‌ڵدا کردین ده‌ی ئه‌و سزایه‌مان بۆ بهێنه که هه‌ڕه‌شه‌ی پێده‌که‌یت و هه‌میشه باسی ده‌که‌یت و ده‌مانترسێنی پێی، ئه‌گه‌ر تۆ له ڕاستگۆیانیت. نوح له وه‌ڵامدا وتی: ئه‌وه به ده‌ست خوایه و به‌ڕاستی ته‌نها ئه‌و بۆتان پێش ده‌هێنێت ئه‌گه‌ر بیه‌وێت و ئێوه ده‌سته‌وسانکه‌ری خوا نین ناتوانن (ئه‌سته‌مه ده‌رباز بوونتان). (وادیاره) ئامۆژگاری و دڵسۆزیم سوودتان پێناگه‌یه‌نێت ئه‌گه‌رچی بمه‌وێت به‌رده‌وامیشبم له‌سه‌ر ئامۆژگاریتان، ئه‌گه‌ر خوا بیه‌وێت سه‌رگه‌ردانتان بکات ئه‌وه ئه‌و زاته په‌روه‌ردگارتانه و هه‌ر بۆ لای ئه‌ویش ده‌برێنه‌وه. به‌ڵکو (بێ باوه‌ڕانی مه‌ککه) ده‌ڵێن: ئه‌م باس و بابه‌تانه (محمد) خۆی هه‌ڵی به‌ستووه، تۆیش بڵێ: ئه‌گه‌ر من هه‌ڵیبه‌ستم ئه‌وه تاوانه‌که‌ی له‌سه‌ر خۆمه و منیش دووره په‌رێزو به‌ریم له‌و تاوانه‌ی که ده‌یکه‌م. (سه‌ره‌‌نجام) وه‌حی و په‌یامی خوا ڕه‌وانه‌کرا بۆ نوح که چاك بزانه به‌ڕاستی هه‌رگیز که‌سی تر بڕوا ناهێنێت له قه‌ومه‌که‌ت جگه له‌وه‌ی که به‌ڕاستی بڕوای هێناوه، کوابوو خه‌فه‌تبار مه‌به به‌و کرده‌وه ناشیرین و ناپه‌سه‌ندانه‌ی ئه‌نجامیان ده‌دا. که‌شتییه‌که‌ش دروست بکه به‌چاودێری و فه‌رانی ئێمه، (کاتی تۆفانه‌که) تکامان لێ نه‌که‌یت بۆ ئه‌وانه‌ی له سنووری ڕاستی ده‌رچوون و تاوانبارن، چونکه به‌ڕاستی ئه‌وانه بڕیاری خنکاندن و تیاچوونیان بۆ دراوه. (نوح) یش ده‌ستی کرد به دروستکردنی که‌شتیه‌که، هه‌ر جارێك تاقمێك له هۆزه‌که‌ی به‌لایدا تێده‌په‌رین، گاڵته‌یان پێ ده‌کرد، (نوح) وتی ئه‌گه‌ر ئێسته ئێوه گا‌ڵته به ئێمه ده‌که‌ن، ئه‌وه به‌ڕاستی ئێمه‌ش ڕۆژێك دێت گا‌ڵته به ئێوه بکه‌ین وه‌ك چۆن ئێوه گا‌ڵته به ئێمه ده‌که‌ن. جا له داهاتوودا ده‌زانن کێ سزایه‌کی بۆ دێت که ڕیسوای بکات، پاشان له قیامه‌تدا دووچاری سزایه‌کی به‌رده‌وام و هه‌میشه ده‌بێت. (ئه‌م کێشه‌یه به‌رده‌وام بوو) هه‌تا ئه‌و کاته‌ی بڕیارمان هات و فه‌رمان ده‌رچوو (به له‌ناوبردنی بێ باوه‌ڕه‌کان) و له ته‌نووره پڕ له ئاگره‌که‌وه ئاو فواره‌ی کرد (که ئه‌وه نیشانه‌ی ده‌ست پێکردنی تۆڵه خواییه‌که بوو) ئه‌وسا وتمان: ئه‌ی نوح، له هه‌موو نێرو و مێیه‌ك دووان هه‌ڵبگره له که‌شتیه‌که‌داو ماڵ و خێزانت، جگه له‌وانه‌ی که بڕیاریان له‌سه‌ر دراوه تووشی تۆڵه ببن به‌هۆی بێ باوه‌ڕیانه‌وه، ئه‌وانه‌ش هه‌ڵگره که باوه‌ڕیان هێناوه (شایا‌نی باسه) که‌سیش بڕوای به‌نوح نه‌کردو له‌گه‌ڵیدا نه‌بوو، جگه له‌که‌سانێکی که‌م نه‌بێت. نوح وتی: سواربن و برۆنه ناو که‌شتیه‌که‌وه، به‌ناوی خواوه‌یه ڕۆیشتنی و وه‌ستانی، بێگومان په‌روه‌ردگارم زۆر لێ خۆشبووه و زۆر به به‌زه‌ییه. که‌شتیه‌که‌ش ده‌یبردن به‌ناو شه‌پۆلی وه‌ك چیادا، نوح بانگی کرده کوڕه‌که‌ی (ئه‌وه‌یان که بێ باوه‌ڕ بوو) له شوێنێکی چه‌په‌کدا گیری خوارد بوو پێی وت: ڕۆڵه گیان، له‌گه‌ڵ ئێمه‌دا سواربه و له‌گه‌ڵ بێ باوه‌ڕاندا مه‌به. کوڕه‌که‌ی وتی: په‌نا ئه‌به‌مه لای ئه‌و چیایه‌و ده‌مپارێزیت له‌م زریان و ئاوه، (نوح) وتی: ئه‌مڕۆ هیچ په‌ناده‌رێك نیه له تۆڵه و خه‌شمی خوا که‌س بپارێزێت مه‌گه‌ر که‌سێك خوا خۆی ڕه‌حمی پێ بکات، ئه‌وسا (دوای ئه‌م وت و وێژه) شه‌پۆلی ئاو دای به‌نێوانیاندا و جا چووه ڕیزی خنکاوه‌کانه‌وه. پاشان فه‌رماندرا به زه‌وی: ئاوه‌که‌ت با ڕۆبچێت به‌ناختدا، ئه‌ی ئاسمان: تۆش با به‌س بێت و باران مه‌بارێنه، ئیتر ئاوه‌که ڕۆچوو، فه‌رمانیش به‌ڕێکی و ته‌واوی ئه‌نجامدرا، که‌شتیه‌که‌ش له‌سه‌ر کێوه جودی (که له کوردستانی باکووره) وه‌ستاو له‌نگه‌ری گرت و وترا: ده‌ك دووری له به‌زه‌یی خواو تیاچوون بۆ به‌ره‌ی سته‌مکاران. (پاش هێور بوونه‌وه‌ی زریانه‌که) نوح هاواری له خوا کردو جا وتی: ئه‌ی په‌روه‌ردگارم کوڕه‌که‌م له خێزانی من بوو، بێگومان په‌یمانی تۆش ڕاسته و (کاتی خۆی فه‌رمووت خێزانی تۆ ڕزگارن له تیاچوون) و تۆیش زاناترین و دادپه‌روه‌رترینی فه‌رمانڕه‌وایانیت. خوای گه‌وره‌ش فه‌رمووی: ئه‌ی نوح به‌ڕاستی ئه‌و له خێزانی تۆ نه‌بوو، چونکه به‌ڕاستی ئه‌و کرداری چاك نه‌بوو، که‌وابوو داوای شتێکم لێ مه‌که که زانیاریت ده‌رباره‌ی نیه، بێگومان من ئامۆژگاریت ده‌که‌م که کارێك نه‌که‌یت خۆت بخه‌یته ڕیزی نه‌فامانه‌وه. (ئینجا نوح) وتی: ئه‌ی په‌روه‌ردگارم، به‌ڕاستی من په‌نا ده‌گرم بۆ تۆ که داوای شتێك بکه‌م زانیاریم پێی نه‌بێت، خۆ ئه‌گه‌ر لێم خۆش نه‌بیت و به‌زه‌ییت پێمدا نه‌یه‌ته‌وه ئه‌وه ده‌چمه ڕیزی خه‌ساره‌تمه‌ندانه‌وه. (ئه‌وسا له‌لایه‌ن خوای گه‌وره‌وه) وترا: ئه‌ی نوح وه‌ره خواره‌وه و دابه‌زه له که‌شتیه‌که‌و له چیای جودی بۆ ده‌شتایی به‌بێوه‌یی و سه‌لامه‌تی له‌لایه‌ن ئێمه‌وه، به‌ره‌که‌تی زۆریش له‌سه‌ر تۆو ئه‌و کۆمه‌ڵ و خه‌ڵکانه‌ی له‌گه‌ڵ تۆدان، خه‌ڵکانێکی تریش له‌مه‌و دوا دێن و له نازو نیعمه‌ت به‌هره‌وه‌ریان ده‌که‌ین، پاشان (به‌هۆی لاری و بێ برواییانه‌وه) سزای به‌سۆیان تووش ده‌بێت له‌لایه‌ن ئێمه‌وه. (الاعراف) 7: 59-64 سوێند به خوا به‌ڕاستی ئێمه – نوح – مان ڕه‌وانه کرد بۆ سه‌ر قه‌ومه‌که‌ی، جا ئه‌ویش پێی وتن: ئه‌ی گه‌ل و هۆزم ئێوه هه‌ر خوا بپه‌رستن، چونکه جگه له‌و زاته خوایه‌کی ترتان نیه، به‌ڕاستی من ده‌ترسم له‌رۆژێکی گه‌وره‌دا تووشی به‌ڵاو سزایه‌کی زۆر سه‌خت ببن. ده‌سته‌ی ده‌سه‌ڵاتداری قه‌ومه‌که‌ی وتیان: به‌ڕاستی ئێمه تۆ له‌نێو گومڕاییه‌کی ئاشکرادا ده‌بینین!! نوح وتی: ئه‌ی قه‌وم و هۆزم من هیچ گومڕاییه‌کم نیه به‌ڵکو من پێغه‌مبه‌رێکم و له لایه‌ن په‌روه‌ردگاری جیهانیانه‌وه ڕه‌وانه‌کراوم… په‌یامه‌کانی په‌روه‌ردگارمتان پێ ڕاده‌گه‌یه‌نم، من دڵسۆزیتان له‌گه‌ڵ ده‌که‌م، ئه‌وه‌ی من ده‌یزانم ده‌رباره‌ی گه‌وره‌یی و باڵاده‌ستی خوا، ئێوه نایزانن… ئایا ئێوه سه‌رسام بوون له‌هاتنی به‌رنامه و یادخه‌ره‌وه‌یه‌ک له‌لایه‌ن په‌روه‌ردگارتانه‌وه بۆ سه‌ر پیاوێکی (ڕاستگۆ) له خۆتان؟ تا بێدارتان بکاته‌وه‌و دینداری و خواناسی بکه‌ن، بۆ ئه‌وه‌ی سه‌رئه‌نجام ڕه‌حمتان پێ بکرێت. (دوای ٩٥٠ ساڵ هه‌وڵ و کۆشش) هه‌ر به‌رنامه‌که‌یان به درۆزانی و بڕوایان پێ نه‌کرد، جا ئێمه‌ش خۆی و ئه‌و ئیماندارانه‌ی له‌گه‌ڵیدا بوون له که‌شتیه‌که‌دا ڕزگارمان کردن و ئه‌وانه‌ی بڕوایان نه‌هێنا به‌ئایه‌ت و فه‌رمانه‌کانمان نوقمی زریانه‌که‌مان کردن، چونکه به‌ڕاستی ئه‌وان گه‌لێکی کوێرو نابینا بوون (له ئاستی ڕاستیه‌کاندا). | Destpêbûn 6-8 Tofan 1Gava mirov li ser rûyê erdê zêde bûn û keçên wan çêbûn, 2hebûnên ezmanî dîtin ku keçên mirovan bedew in û bi yên ku ecibandin re zewicîn. 3Xudan got: “Wê Ruhê min her û her bi mirov re nemîne, çimkî ew xwîn û goşt e û wê jiyana wî sed û bîst sal be.” 4Di wan rojan de û piştre jî, dema hebûnên ezmanî keçên mirovan ji xwe re anîn û zarokên wan çêbûn, Nefîlî li ser rûyê erdê hebûn. Ew mêrxasên dema berê û mêrên bi nav û deng bûn. 5 Xudan dît ku xerabiya mirovan gelekî zêde ye û dilê wan herdem li ser xerabiyê ye. 6Xudan ji afirandina mirovan poşman bû û dilê wî êşiya. 7Xudan got: “Ezê mirovên ku min afirandine, tevî heywan, afirîdên bi erdê ve dişêlin û teyrên ezmanan ji ser rûyê erdê rakim. Çimkî ez poşman bûm ku min ew afirandin.” 8Lê dilê Xudan bi Nûh xweş bû. 9 Serpêhatiya Nûh ev e: Nûh mirovekî rast û di nav nifşê xwe de kamil bû û bi Xwedê re diçû. 10Sê kurên Nûh hebûn: Sam, Ham û Yefet. 11Di çavê Xwedê de dinya xera bibû û bi zordariyê tije bibû. 12Xwedê dît ku dinya çawa xera bûye, li ser rûyê erdê hemû beşer ji rê derketibû. 13Xwedê ji Nûh re got: “Ezê dawiya hemû beşerê bînim. Çimkî ji rûyê wan ve zordarî zêde bû. Ezê tevli wan, rûyê erdê jî tune bikim. 14Tu ji dara goferê gemiyekê ji xwe re çêke û di hundirê wê de odeyan çêke. Hundir û derveyê wê qîr bike. 15Divê tu gemiyê bi vî awayî çêkî: Wê dirêjahiya wê sê sed, berfirehiya wê pêncî û bilindiya wê sî gaz be. 16Banê gemiyê jî çêke û bi qasî gazekî kûlekekê jî tê de veke. Derî bixe tenişta gemiyê û qatên jêrîn, navîn û jorîn çêke. 17Va ye, ezê li ser rûyê erdê tofanê rakim û hemû jîndarên di bin ezmanan de ku hilma jiyanê bi wan re heye tune bikim. Wê her bedena li ser rûyê erdê helak bibe. 18Lê ezê bi te re peymanekê çêkim. Tu bi kurên xwe, bi jina xwe û bi bûkên xwe re li gemiyê siwar bibe. 19Ji bo ku bi te re sax bimînin, tu ji her cureyên jîndaran, ji hemû beşerê cotekî, yek nêr, yek mê, bi xwe re bixe gemiyê. 20Wê ji her cureyên teyran, heywan û afirîdên ku bi erdê ve dişêlin cotek bên ba te ku sax bimînin. 21Ji xwe re û ji wan re her cure xurek bibe nav gemiyê û bike qût.” 22 Nûh her tişta ku Xwedê lê emir kiribû bi cih anî. DESTPÊK 7 1Xudan ji Nûh re got: “Tu û hemû mala xwe bikevin gemiyê, çimkî di nav vî nifşî de min tu rast dîtî. 2Ji hemû heywanên ku helal in heft cot nêr û mê, ji yên heram cotek nêr û mê 3û ji her cure teyrên ezmanan heft cot nêr û mê hilde ku hebûna xwe li ser rûyê erdê berdewam bike. 4Çimkî piştî heft rojan, ezê çil şev û çil rojan baranê bibarînim û hemû jîndarên ku min çêkirine, ji ser rûyê erdê rakim.” 5Nûh her tişta ku Xudan lê emir kiribû bi cih anî. 6Gava ava tofanê li ser erdê rabû, Nûh şeş sed salî bû. 7Nûh bi kurên xwe, bi jina xwe û bi bûkên xwe re ket gemiyê ku ji tofanê rizgar bibin. 8Cotên heywanên helal û heram, cotên teyran û cotên hemû afirîdên ku bi erdê ve dişêlin, 9cot bi cot nêr û mê hatin ba Nûh û ketin gemiyê, çawa ku Xwedê li Nûh emir kiribû. 10Piştî heft rojan tofan rabû. 11 Di şeş sed saliya Nûh de, di roja hivdehê meha diduyan de, hemû kaniyên kûrahiya erdê derbûn û kulekên ezmanan vebûn. 12Çil roj û çil şev baran bariya. 13Hema wê rojê Nûh bi kurên xwe Sam, Ham û Yefet, bi jina xwe û bi her sê bûkên xwe re ket gemiyê. 14Bi wan re li gorî cureyên xwe hemû heywanên kovî, hemû heywanên kedî, hemû afirîdên ku bi erdê ve dişêlin û her cureyên teyran ketin gemiyê. 15Ji hemû beşera ku hilma jiyanê bi wan re hebû, cot bi cot hatin ba Nûh û ketin gemiyê. 16Çawa ku Xwedê li Nûh emir kiribû, ji hemû beşerê, heywanên nêr û mê ketin gemiyê. Xudan derî lê girt. 17Tofan çil rojan berdewam kir. Av gelekî zêde bû û gemî ji erdê bilind kir. 18Her ku diçû av zêdetir dibû. Gemî jî bi ser avê ket. 19Av ewqas bilind bû ku hemû çiyayên di bin tevahiya ezmên de nixamtin. 20Av panzdeh gaz bi ser çiyayan ket. 21Hemû jîndarên li ser rûyê erdê tevdigerin helak bûn; teyr, heywanên kedî, heywanên çolê, afirîdên dişêlin û hemû mirov. 22Hemû yên ku hilma jiyanê di pozê wan de hebû, li ser rûyê erdê mirin. 23Her jîndarên li ser rûyê erdê hatin rakirin. Ji mirovan bigire heta heywanan, heta afirîdên ku dişêlin û heta teyrên ezmanan jî ji ser rûyê erdê hatin rakirin. Tenê Nûh û yên pê re siwarê gemiyê bibûn, rizgar bûn. 24Av sed û pêncî rojan li ser erdê ma. Ava Tofanê vedikişe 1Xwedê Nûh û hemû heywanên kedî û kovî yên ku pê re di gemiyê de bûn bi bîr anî, bi ser rûyê erdê ve bayek rakir û av nizim bû. 2Kaniyên kûrahiyê û kulekên ezmanan hatin girtin. Baran sekinî. 3Hêdî hêdî av ji rûyê erdê kişiya û piştî sed û pêncî rojan av kêm bû. 4Di roja hivdehê meha heftan de gemî li ser çiyayên Araratê rûnişt. 5Heta meha dehan her ku diçû av kêm bû. Di roja pêşî ya meha dehan de serê çiyayan xuya bûn. 6Piştî çil rojan Nûh pencereya ku di gemiyê de çêkiribû vekir 7û qijak berda derve. Heta ku av ziwa bû qijak vir ve û wê ve firiya. 8Nûh kevok berda ku bibîne av kişiyaye yan na 9lê kevokê cihekî ku lê deyne nedît, çimkî av hê li ser rûyê erdê bû. Kevok vegeriya ba Nûh. Wî destê xwe dirêj kir, kevok hilda û anî gemiyê, ba xwe. 10Nûh heft rojên din jî sekinî û careke din kevok berda. 11Êvarê kevok zivirî û va ye pelekî zeytûna ter di nav nikulê xwe de bû. Nûh fêm kir ku av ji ser rûyê erdê kişiyaye. 12Heft rojên din sekinî û dîsa kevok şand. Lê vê carê kevok venegeriya. 13Gava Nûh şeş sed û yeksalî bû, di roja pêşî ya meha pêşî de, av kişiya û nema. Nûh banê gemiyê vekir û dît ku erd ziwa bûye. 14Di roja bîst û heftê meha diduyan de, erd bi tevahî ziwa bû. 15Xwedê ji Nûh re got: 16“Tu bi jina xwe, kurên xwe û bûkên xwe re ji gemiyê derkeve. 17Bi xwe re ji her cureyê jîndaran, teyr, heywan û hemû afirîdên ku dişêlin derxe derve ku ew li dinyayê belav bibin, zêde û berdar bibin.” 18Nûh bi jina xwe, kurên xwe û bûkên xwe re ji gemiyê derket. 19Hemû heywan, hemû afirîdên dişêlin û hemû teyr li gorî cureyên xwe ji gemiyê derketin. 20Nûh ji bo Xudan gorîgehek çêkir û ji hemû heywan û teyrên paqij, qurbanên şewitandinê pêşkêş kirin. 21Xudan bi bêhna xweş a qurbanên şewitandinê kêfxweş bû û got: “Tevî ku meyla dilê mirov ji zarokatiyê ve bi ser xerabiyê ve ye, êdî ezê careke din ji ber mirovan vê axê nalet nekim. Wekî min niha kir, êdî ezê careke din her jîndarî tune nekim. 22“Heta ku dinya hebe, Wê çandinî û dirûn, Sarî û germî, Havîn û zivistan, Şev û roj hebe.” |